داس

من یکی دهقانم

بذر بوسیدن گل افشانم

زده ام شخم به سرپنجه خود این دل ریش

تا نشانم عشقت... بین هر زخم و شیار

بی کران هکتار است... وسعت این آغوش

تا افق پیدا نیست... مرزی و تیر و  حصار

داس من سین سر اسم تو و

هرزه ی غم ز دلم ریشه کَنم

من گرفتم سمی... ز عصیر لب تو

که از آن وسوسه ای مسخ آلود

همه دم لبریز است

 تا کُشم آفت جان

پاک باد از ملخ دلهره ها مزرعه ام

من دعا از پی باران هرگز

نه بلد بودم و نه می دانم

چشم دوزم تنها... به خمار چشمت

که ببارد ابرش... روی هر ساقه ی احساس لطیف

سبزی خام شود زر گران

دانه ی شادی من بار دهد... خوشه خوشه تا سقف... تا سیلو

خرمن زلف تورا لیک بدان

من درو با پر طاووس همی خواهم کرد

من یکی دهقانم

قدر گندم به زمین می دانم