گفتم تو را به روزی تا کی غم جدایی؟
گفتی تو را نشاید بر بزم آشـنایی
گفتم مکن قصاوت بر حال و روز زارم
گفتی به نزد چنگیز،راه امان چه خواهی؟
گفتم چه گویی ای دوست از قتل و خون و غارت؟
گفتی که کار من نیز باشـد جهان گشایی
گفتم تو تیغ صمـصـام اندر نیامش افکن
گفتی نیام ابرو خاک است و گورغایی
گفتم خدای رحمان عمرت دهد به صد سال
گفتی نیاز خود کن گر سر به خاک سایی
گفتم به دست فقرم دُر ثمــین من باش
گفتی که سنگ رخشان، زیبَد به تاج شاهی
گفتم که راه دشـوار کی عاقبت پذیرد ؟
گفتی که عاقبت کـو؟ از بهر ژاژ خایی
گفتم به دید منت، ما را نصـیحتی کن
گفتی کجا نصیحت، گیرد دل فدایی
گفتم که از تمنا جان در بدن نتابد
گفتی که جان به در کن تا نیل بر رهایی
گفتم کنم چنین پس، با مهر خود بیامرز
گفتی خدای بخشد چونان که پرخطایی
رفتم ز دار دنیا سوی دیار باقی
داد از نبود مهر و نفرین به خودسـتایی
