او که گور می گرفتی همه عمر

برف بر فراز چتر

334

مشتی دل مشتاق به دیدار عزیزان

مشتی پی کار از سوی بحرین گریزان

گردهم و باهم به چه ترتیب که کردند

عزم سفری کوته و هم دور نه چندان

سرگرم تلاشند به جدیت بی وصف

 در سوی دگر عده ای از بانو و مردان

هریک به توان قسمتی از بار به دوشش

برج و خدمه، یک کمک ناشی و کاپتان

بر دست کسی بوسه زدن هست چه نیکو

آن دست که غولی بَرَدش طاعت و فرمان

آن شخص که افسار به سمیرغ ببندد

بالاتر از آن رفت که شد رستم دستان

بنشست سلامت همه یاران به نشاطند

خوش آمدنت باد به کاشانه ی ایران

لازم به توضیح است این کالیگرام بار دوم است که ویرایش شده، نسخه اولیه آن( 8 آذر ۸۵) در زیر آورده شده. کلمه خلبان هم غلط نوشته شده بود که الان هم عوضش نمی کنم تا یادم باشه بدون چک کردن چیزی منتشر نکنم. نسخه جدید که در بالا می بینید تکنیک جدیدتری نسبت به اون دوران داره و شعرش هم تغییر کرده.

تاریخ نگارش نسخه جدید ۲۱ شهریور ۹۰ ساعت ۳ بامداد.

یاقوت

من ندانم که چرا

  در من این حس مانده

که نبیم بدی ات را همه وقت

و به تلقین گویم:

  که فقط الماسند

  این همه خرده ی شیشه در تو

و ببندم چشمم بر همه تیرگی ات

و بگویم با خود، چشمم از نور گَزید

من ندانم که چرا دارم دوست

ریگ در کفش تو را ، سرخ یاقوت گرانانگارم

من ندانم که چرا

کاسه ی خون دلم را بینم

یک سبو پر ز شراب

و بگویم که همه دردسرم از مستی است

بد و خوبت به کنار

   من  فقط این دانم

   عاشقت گشتم و هستم

   عاشقت می مانم

کاش من هم دختری بودم

کاش من هم دختری بودم لـــــــــــوند            حلقه ی گیسوی من همچون کمند

خوش بر و سیما و هم شیرین سخن            قلوه لب، چشــــمم خمار و گل بدن

می زدم ماتیک قرمز هــــــــمچو خون             تا بَرم صد مرد تا مرز جـــــــــــــــنون

ناز می کــــــــــــــردم به لطـــف ابروان             تا رود هــــــــــوش از سر پیر و جوان

سر نخی بر دســــــت هر آشفته حال            می نـــــــــهادم تا بیـــفتد در خـــیال

زان پس او را می ســـــــــپردم بر خدا             می شـــــدم گم من، ز احوالش جدا

طفلکی می شـــــــد به حالــم بیقرار             بی خبر از ماجــــــــــــــــرای این فرار

تشنه لب،عاشــق دل و مانده به کف             تازه می افتاد در پایان صـــــــــــــــف

تا که شـــــــــــــــاید من نظر بر او کنم             عاشــــقـــش گردم به سویش رو کنم

بی خبر، از حـُــقه ام غــــــــــــافل بُود             داخــــــــل آب نمک شــــــــــاغل بُود

چون نداند که هــــــــــــــــزاران مثل او              عاشـــــــــــــق حیران و بر دل آرزو...

...بر وصــــــــالم چشــــم دارند و نــظر             منتظر باشـــــند و چشمشان به در

حال، از بین همه عاشـــــــــــــق دلان             می گزیدم من یکی جمعی گـــــران

از لــــــــــحاظ پول و ماشــــین و لباس              از جـــــــهات خانــــدان و موی تاس

از هــــــمه نقــــطه نــظر های ظـــریف             مارک شــــــــــلوار و کلاه تا بند کیف

شـــــــــغل های باکــــلاس ارجــح ترند             دکتــــــر و تــــــــاجر به از یک کارمند

چونکه تنگ آید طـــــــــــــــریق انتخاب              صـــحبت از فکر است و آیین و کتاب

این همه خوان و گــــــزینــش پیش رو              تا یکی مــــــــــــــــاند برایم رو به رو

چونکه یابم مـــــــــرد خوب و ایــــده آل             تازه آغاز مصــــــــــــاف است و جدال

می کشیدم نقشـــــه ای آنتیک و ناب            تا برد تا گور از بنده حســــــــــــــــاب

می شـــــــــــدم در زندگی تاج سرش             هم عزیز مهربان هم ســـــــــــرورش

لیک افســـــــــــــــوس و دریغ از روزگار             چونکه شـــــد ذاتم به مردی ماندگار

مرد باشـــــــــم من در این ایران زمین              ظاهرا برتر ولی مــــــــــــــظلوم ترین

کاش من هم چون نگـــــــــــار و آفرین              دخـــــــــتری بـــــــودم به نام آرویـــن 

پاییز ماندگار

امروز دیدم که هوا بارانیست

ابرهای بغض فشان گریانند

جوی های لبریز، گل آلودند

رهگذر های خیس گریزانند

پیش پنجره، یاد از دلم آمد

در روز سردی و پریشانی

گونه ها ناودان و چشمانم

همچون ابر پاییز بارانی

فصل پاییز را پایان بوَد روزی

نو بهار سبز و خرمی در پیش

نوبهار من ولی در دلم مرده

فصل پاییز من جاودان و پر تشویش

نوای یک بلبل

گفت درخت کـــــــــــــهن باغ ما:        بلــــبلـــک کوچــــک آوازه  خوان

نغمه ی عشق و غم  دلدادگی         بهر رز و سوسن و سنبل بخوان

گفت به غم بلبل بشکسته دل:        نیســــــــت گلی طالب آواز جان

در عوض ســـکه ی خردی همه         تن بفروشـــــند  به  آن  باغـبان

کف رفته

einen Rock

اینجا در خیابان نمی شود دامن کوتاه پوشید

در کوچه هم نمی شود

و حتی در بن بست

اما برای تو چرا...یک جا هست

باند فرودگاه، جلوی در هواپیمایت

به شرطی که پایین نیایی

همان بالا دم در

همانجایی که اولین و آخرین بار دیدمت

مو زرد آلمانی لوفت هانزا   

با آن لباس فرم زیبا

دستمال گردن زرد...جلیقه

و دامن

من آلمانی نمی دانم و گرنه اسم این نوشته را

به آلمانی می گذاشتم

دامن

من خیلی با جنبه ام

ولی تو هم خیلی زیبایی

و من آلمانی نمی دانم

وگر نه به تو می گفتم

?  Möchen sie heute abend mit mir ausgehen   

و تو کاش جواب میدادی

Danke, sehr gern و بعد لحظات شیرینی می گذشت
هی...اینجا کجا آبجو با فرانکفورتر دارند؟

بهروز در سرزمین آسیاب ها

پاییز در راه است

زیر درخت خرمالو

کودتای گرماست دلیل سکوت ظهر تابستان

 و من زیر سایبان درخت خرمالو های هنوز نارس...

...می نگرم به تکاپوی حشره ای ناشناخته

که روی دستم بازیچه است

و یاد می آیدم که پدیده ها

همه تمثیلند از حرف ناگفته ی دلها

پس می خوانم به نجوا :

    ای نشسته در سایه ی تردید

    چه گرماییست در هوای عشقت

    بدان تا وقتی خرمالو ها برسند

    بر دستانت حشره وارم

گفتم و گفتی

گفتم تو را به روزی  تا  کی  غم جدایی؟

                                               گفتی تو را نشاید بر بزم آشـنایی

گفتم مکن قصاوت  بر حال و روز زارم

                                                گفتی به نزد چنگیز،راه امان چه خواهی؟

گفتم چه گویی ای دوست از قتل و خون و غارت؟

گفتی که کار من نیز باشـد جهان گشایی

گفتم تو تیغ صمـصـام   اندر نیامش افکن

 گفتی نیام ابرو خاک است و گورغایی

گفتم  خدای رحمان عمرت دهد به صد سال

                                                 گفتی نیاز خود کن گر سر به خاک سایی

گفتم به دست فقرم دُر ثمــین من باش

                                                 گفتی که سنگ رخشان، زیبَد به تاج شاهی

گفتم که راه دشـوار کی عاقبت پذیرد ؟

                                                                                                        گفتی که عاقبت کـو؟ از بهر ژاژ خایی

گفتم به دید منت، ما را نصـیحتی کن

                                                  گفتی کجا نصیحت، گیرد دل فدایی

گفتم که از تمنا جان در بدن نتابد 

                                                  گفتی که جان به در کن تا نیل بر رهایی

گفتم کنم چنین پس، با مهر خود بیامرز

                                                                                                            گفتی خدای  بخشد چونان  که  پرخطایی

                                     

                              رفتم ز دار دنیا سوی دیار باقی

                                                                      داد از نبود مهر و نفرین به خودسـتایی

افسانه ققنوس

بیست و یکمین ققنوس در آتش عمر سوخت...

              ... بیست و دومین تخم  طلایی رنگ پدیدار گشت از میان خاکسترهای زمانه

         تولدم مبارک...

      انتظار داشتم امروز خیلی اتفاق های جالب بیفته....ولی خیلی عادی بود....بهانه ای بود برای خیلی ها که استفاده نکردند...لابد چون نخواستند...مهم نیست...اصلا مهم نیست ، کیارش میگه گوشیت خوب SMS نمی گیره... در نتیجه شاید خیلیا به من پیام دادن و من نفهمیدم...به هر حال از اونایی که به فکرم بودن ممنون...      

سیندرلا

 ای کاش لنگه کفشی داشتم که فقط اندازه تو می شد

آنگاه راحت تر پیدایت می کردم

در محل کار

این هم برای اونایی که فکر می کنن سر کار به من خیلی خوش می گذره

این تصویری از همکارهای دلسوز منه که همیشه به فکر من هستند

ثروت سرد

تنها روی تختخواب بزرگی خوابیده بود و گوش می کرد:

صدای پای مرد غریبه ای که از خونه ی مجللی به سرعت بیرون می رفت...

یه استارت تو عمق سکوت شب، و بعد صدای یه ماشین که دور می شد.

به اطرافش نگاه کرد؛ یه خونه ی مجلل با کلی خرت و پرت لوکس و تختخواب بزرگی

که حسابی به هم ریخته...مطمئن شد؛ هنوز تو خونه ی آرزوهاش بود...

دوباره نگاه کرد...قاب عکسی که از خجالت برش گردونده بود... برش داشت و نگاه

کرد:

یه مرد و یه زن ، هردو کنار هم توی قاب...

مردی که همیشه در سفره، همیشه سرده...

و زنی که همیشه تو خونه ی مجللی تنهاست...

یاد روزی افتاد که فکر می کرد به همه چیز رسیده...به آرزوهاش.

و یاد چند دقیقه ی پیش افتاد، یاد اون مرد غریبه و گرمی بدنش...لبخند زد. لبخندی که

زود به بغض تلخی تبدیل شد…

و باز هم اون احساس گناه لعنتی که از قلبش آروم توی رگهاش جاری می شد...

همیشه از این حس بدش می اومد ، بعدش فقط زمزمه می کرد :

یه عذر خواهی به مرد توی قاب…

و یک نفرین به آرزوهای گذشته...

و اینقدر زمزمه می کرد تا خوابش ببره...و خواب می دید روزهایی رو که هنوز بانوی

این خونه ی مجلل نبود، زمانی که هنوز انتخاب نکرده بود،

روزهایی که خیلی مغرور بود…

او، من و خلبان

تپه های ماهور، پشت از پشت دگر

منظر خشک کویر  

ماسه های زرین، در کف باد اسیر

کودتای خورشید

خط سرنیزه ی نور

پیش رو سایه ی آب...حیله و مکر سراب

در دیار سوزان

مردکی بی سامان

فارغ از داعیه های رندان

سکه ی عمر سخاوت می کرد

عاشق و مست پری دختر افسون شده بود

که لب چشمه ی آب خفته و تب زده بود

مردک عاشق بادیه نشین

تشنه و خسته و آتشزده بود

و نمی شد نزدیک

به لب چشمه ی آب

تا که ناگه نپرد دختر افسون از خواب...تا نگردد بی تاب

تشنه و عاشق و سرمستش بود، مرد بادیه نشین

طالع شوم به افلاک رسید

صبح منحوس دمید

و نمایان می شد سایه ی مرغ بلا

پس از آن گوش کویر

پر شد از غرش و فریاد و نفیر...

دود و آتش بسیار...همه سو گرد و غبار

و فرود آمده بود پاره آهن از عرش

و رسید آن مردی

که هدایت می کرد پاره آهن در اوج

بر تنش رخت سپید...خسته و تشنه لب و پر ز امید

بر سر چشمه رسید

جرعه از جرعه کشید آب حیات

ناگهان حادثه در گوش زمان نجوا کرد:

              

                پری از خواب پرید

چشم زیبا بگشود

و به حیرت نگریست...

این نخستین انسان پس از آن خواب بلند

و شد عاشق بر او...عاشق و پادربند

زرق و برق آن مرد...ماجرای پرواز

صبر و اندیشه نکرد

رفت بی شک و هراس

مرد بادیه نشین ماند با چشمه ی آب

از عطش نالان گشت

خفت در بستر مرگ

گرچه بود آن لب خشکش سیراب

خالی از جسم پری

طاقت و تاب نبرد...

عقربه چهارم

و زمان با تو دوید

  که تویی چهارمین

  عقرب ساعت من

روز و شب جمله تویی

 تابش پرتوی مهر زبرین

   چرخش ماه و زمین

اولین غنچه تویی، رسته در فصل بهار

  اولین میوه ی پر آب درخت

   اولین برگ رها

    اولین پولک برف

گذر فصل تویی...گذر عمر تویی

  اولین چین، تویی روی پیشانی من

   اولین موی سپید

    اولین لرزش دست
...

قلب من از خم ابروی تو افتاد و شکست

متناسب

این است یک کمر متناسب برای یک دوشیزه

دوربینها

خوب ببین...یکیش اونجاست

یکی دیگه هم اونجا...آهان یکی هم اونجاست

خدا می دونه چند تا دیگه هم هست...

همشون یه سیم دارند...سیمهایی که همه با هم به یک اتاق می رسن

         یک اتاق پر از تلوزیون با آدمی که کلیدش رو داره

اون وظیفه داره...باید هر چیز مشکوک رو ببینه و گزارش بده

گزارش بده تا هواپیماها به سلامت سفر کنه و اتفاق بدی نیفته...

این خیلی خوبه

ولی من نمی دونستم...

نمی دونستم من هم مشکوکم و با دوربین مدار بسته دیده میشم

من فقط نگاهش می کردم...باهاش حرف می زدم

اما نمی دونستم که دارم امنیت پرواز ها رو به خطر می اندازم

    الان دیگه فهمیدم...

                 عشق آتشه...بمبه...قابل انفجاره

      امنیت همه چیز رو از جمله پرواز ها به خطر می اندازه

پس از سی سال

تو شکست من بودی …هزیمتی بزرگ

   و من خنده ای تمسخر آمیز و تجربه ای مضحک برای تو …

پس منم یادگار شیطنت های تو و تویی یادگار ناپختگی های من

  و تو خواستی که فراموش کنیم آنچه بر ما رفته…

خواستم تو را فراموش کنم ولی تو تاریخ من هستی

خواستم تو را دگر باره بنگرم ولی تو کتیبه ی نا کامی ام هستی

خواستم تو را بخوانم ولی تو گشاینده ی سکوتم هستی

   و خواستم دوباره دل در تو بندم ولی مرا دلی نبود که بندم یا نه. . .

  اکنون سی سال دیگر است

و تو برای فرزندی جوان مادری دلسوزی…

به یاد آر شیطنت های خود را و دوباره

لب به خنده گشا

که شاید مردی در سویی دیگر به یاد ناکامی های خود

چون تو لب به خنده گشوده است…

خانم همکار

ما می رویم... بهانه داریم...می خواهیم کار کنیم...

  کار برای پول...پول برای زندگی و دوباره زندگی برای پول

  اما من نه...

   همیشه می روم تا تماشا کنم...خارجی ها را...احمق ها را...دخترها را

و همکارها را...

و با تو ام همکار کوچولوی فراموش کار:

بعد از این تو را تماشا نخواهم کرد مگر دزدانه

    هنوز جای زخمی که زدی می سوزد

وسوسه

   غروب ، مثل همیشه با اره ی بزرگی بر دوش و لباس های پر از خرده چوب به خانه بر می گشت.

 میان درختان انبوه چیزی شبیه به لاشه ی حیوانی روی زمین افتاده بود.کنجکاو شد و سراغش رفت... دختر جوانی بود با لباسهایی پاره پاره و غرق به خون...ولی هنوز نفس می کشید....ترسید، خواست بی تفاوت عبور کند که سرود همبستگی خلق را به یاد آورد:

                  ما همه یک خلق واحد هستیم، برادر و برابر

خیلی سریع دخترک را روی کولش گذاشت و به کلبه اش برد...خواست کسی را برای کمک بیاورد ولی تا کلیومتر ها کسی زندگی نمی کرد...فقط خودش بود و خودش...به دخترک که هنوز بیهوش بود نگاه کرد...با خودش گفت:" نیکلا...باید کاری بکنی... "

فکرکرد ... باید زخمها را می شست و می بست و بعد لباسهای پاره ی دخترک را عوض میکرد...شروع کرد...وسوسه ی کشنده ای مثل دود سیگار دورش حلقه زده بود... دخترک ، جوان و زیبا بود...سعی کرد به روی خودش نیاورد و ادامه داد...تمام زخمهای دخترک را شست و ضد عفونی کرد.

حالا باید زخمهای دخترک را می بست و لباس هایش را عوض می کرد...باز هم سعی کرد خیلی بی تفاوت فقط کارش را انجام دهد ولی چشمش به بدن برهنه و زیبای دخترک افتاد...این بار وسوسه به تمام تار و پود بدنش نفوذ کرده بود...هیچ جور نمی توانست خودش را متقاعد کند که بی تفاوت باشد، احساس می کرد که از درون متلاشی می شود...ضربان قلبش تند شده بود و تمام صورتش پر از عرق بود...به بدن برهنه ی دخترک نگاه میکرد...خواست برای امتحان هم که شده کمی دخترک را نوازش کند که احساس کرد صدایی در درونش فریاد می زند :" نیکلا...نه".با وجود هجوم وسوسه ، احساس غریبی او را از این کار باز می داشت...در تفکرات کمونیستی او جایی برای خدا و ماوراءطبیعه و مذهب نبود ولی احساس میکرد این کار درست نیست ، دور از انسانیت است...کمی به خودش مسلط شد و به سرعت زخمها را با پارچه ای تمیز بست و لباس های دخترک را با لباس هایی پاکیزه عوض کرد و پتوی گرمی روی دخترک انداخت...اگرچه هنوز  پر بود از هوس ولی در اعماق قلبش احساس رضایت می کرد.

  نیکلا فردای آن روز سر کار نرفت تا از دخترک که هنوز بیهوش بود ، مراقبت کند.

دوباره زخمهای دخترک را شست و پانسمان آنها را عوض کرد تا عفونی نشوند...دیگر اهمیت ندادن  به وسوسه برایش راحت شده بود...و دوباره لباس های دخترک را با لباس هایی پاکیزه عوض کرد...تا که آن شب دخترک کم کم چشمهایش را باز کرد و حرف زد:

" آقا...من کجا هستم؟...این جا پاسگاه مرزی است ؟"

نیکلا جواب داد:

"نه...اینجا کلبه ی من است و شما در امان هستید... شما کی هستید؟"

دخترک گفت:

"من..من غیر قانونی از مرز لهستان اینجا آمدم ولی بین راه مرزبان ها مرا دیدند و من فرار کردم و دیگر یادم نیست چه اتفاقی افتاد...من دنبال برادرم می گردم...خیلی سال است همدیگر را ندیده ایم...شما او را می شناسید؟...اسمش نیکلاست...در یک کارگاه چوب بری نزدیک مرز کار میکند...خانه اش هم همان نزدیکی هاست..."

نیکلا بهت زده گفت:

" کاترین...تو هستی؟... باورم نمی شه... چه طور اینجا آمدی؟..."

و برادرانه بدن خواهرش را در آغوش کشید و خوشحال بود که آن شب به ندای انسانیت پاسخ داده بود...

دشت شناور

دریاست تا بی کران

            و من اسیرم روی تخته پاره ای

            مسافر این دشت شناور

دیروز

      مرا قایقی بود که سینه ی آبها را می شکافت

     و دریا را موج های مهیب و پر ولع

و اکنون

            دریاست در سکوتی سنگین

            و من اسیرم روی تخته پاره ای

            مسافر این دشت شناور

 

    و میان این آبی بی نهایت

        نه مرا طاقت طوفانی دوباره مانده

        نه امید نجاتی به ساحلی

        تنها زمان قاتل و ناجی من خواهد بود

   

       چنین است فرجام عشقبازی با دریا!