شعر ماشه

سلامی گفتی
و نیم نگاهی پر ایهام
و آن لبخند!؟

ولوله ایست دل ویران
از آتش و خون!

نخوانده ای تاریخ را
ورنه می دانستی
قارچ عظیم روی ناکازاکی

از حقارت ماشه ای در گِلی‌ویتسه میان آسمان رقصید

نبرد آلزیا

Vercingétorix Memorial in Alesia

آمدی

پرشماران و تشنه

چه آختی و تاختی

و ساختی دژ دشوار عادت را

بر پهنه سبز دل

مانده ای

دیر وقتی را میان خونها

سپرها و دستهایی

که می ریزند و

می شِکنند و می افتند

بیا

گل از برای تو

که توان فتحم نیست

دیوارهای سنگین نگاهت را

بیا

بیا ببر مرا

به اسارت، به حقارت...

بیا بکوبان

پای شادی را

بر سرهای لگد خورده ی ثانیه های تباهم...

طی کن جام پیروزی را

بر ویرانه های سوزان این عمر

فقط زمان

به بدنامان پاسخ خواهد داد

که سالیانی بعد

به یاد این غرور معدوم

شاید تندیسی باشد

از وِرسینگِتوریکس در آلزیای قلبم

بهار

باز هم گوی کهن گشت به دور مهرش

باز هم دشت سراسر شده گل از سِحرش

دیده هر جا به تماشـا، رخ زیبای بهار

باز یاد آمدم از صورت یار و چهرش