سخته دیوار غرورم
مثه سده، سفت و محکم
چه بلنده، ولی پشتش
پر شده دریای اشکم
ابر حسرت که می بارید
هر دفعه رو قلب خسته ام
جمع می شد تو بند این دل
حرف قلبمو نگفتم
آخرش برای اشکام
پیدا می شه راه رفتن
می شکنن مانع سنگو
می ترکه بغض خواستن
خالی می شه روزی این دل
جاری می شه روی گونه
توی چاه گونه ی من
اما آبی نمی مونه
صورتم می شه کویری
که پر از ماهی مرده اس
سیب آدمم می لرزه
آخرین ماهی زنده اس
بازم اون ابرا می بارن
روی شوره زار خشکم
این دفعه اما می ذارم
که بشورن درد و ماتم
