در راه

این عمر من ارچه نه بلند است و نه پربار

انبوه سفر کردم و دیدم  بس و بسیار

هر راه نه زیباست به سبزی و لب جوی

هر شهر نه آباد، به ابنیه و اشجار

زیباست همان راه و گذرگاه که امن است

آباد همان شهر که برجاست به احرار

جوی روان

شعر من جوی روانیست که می خشکد گاه

فصل باران نشد و کاغذ من بی ماهیست

ابر عشقی اگرم نیست چه باک از فردا

ابر دل تا سر طغیان غزل ژاله گریست