بدبین

این نه این است که من بدبینم

گاه و بیگاه اما

تا که از بام بلند چشمت

پرتوی نور توجه به حیاطم نرسد
غنچه ی باغچه ی گونه ی من می خشکد
می شود بی سایه، بید مجنونی من

و هراسی چون باد

خاک تن می خورد و می چرخد

تو نباشی هر آن

پرده ی پاک حریر ذهنم

می شود پرده نقاشی نقالی ها
مملو از تیغ و سُم و خون و سپر

فکر کردم نکند آن بشود
بنشینی سر آن سفره که من راهم نیست

پیش آن نام که در خاطر آگاهم نیست
دامن و تور بپوشی از یاس

بنشینی تا صبح... و بخندی تا گل

نکند اخم به ابرو بکنی

یاد من تا شنوی در گوشت

نکند دور بریزی همه شکلک‌ها را

همه صورت‌ها را

همه‌ی نامه و پیغام و پیامکها را

من در این آینه اندیشیدم
نکند آینه هم ساده نگارد ما را
بفریبد من بی عاقبت رسوا را
 و بگوید بر عکس:
روی او هم چون تو
خسته و بی رنگ است
دل او هم تنگ است