او، من و خلبان

تپه های ماهور، پشت از پشت دگر

منظر خشک کویر  

ماسه های زرین، در کف باد اسیر

کودتای خورشید

خط سرنیزه ی نور

پیش رو سایه ی آب...حیله و مکر سراب

در دیار سوزان

مردکی بی سامان

فارغ از داعیه های رندان

سکه ی عمر سخاوت می کرد

عاشق و مست پری دختر افسون شده بود

که لب چشمه ی آب خفته و تب زده بود

مردک عاشق بادیه نشین

تشنه و خسته و آتشزده بود

و نمی شد نزدیک

به لب چشمه ی آب

تا که ناگه نپرد دختر افسون از خواب...تا نگردد بی تاب

تشنه و عاشق و سرمستش بود، مرد بادیه نشین

طالع شوم به افلاک رسید

صبح منحوس دمید

و نمایان می شد سایه ی مرغ بلا

پس از آن گوش کویر

پر شد از غرش و فریاد و نفیر...

دود و آتش بسیار...همه سو گرد و غبار

و فرود آمده بود پاره آهن از عرش

و رسید آن مردی

که هدایت می کرد پاره آهن در اوج

بر تنش رخت سپید...خسته و تشنه لب و پر ز امید

بر سر چشمه رسید

جرعه از جرعه کشید آب حیات

ناگهان حادثه در گوش زمان نجوا کرد:

              

                پری از خواب پرید

چشم زیبا بگشود

و به حیرت نگریست...

این نخستین انسان پس از آن خواب بلند

و شد عاشق بر او...عاشق و پادربند

زرق و برق آن مرد...ماجرای پرواز

صبر و اندیشه نکرد

رفت بی شک و هراس

مرد بادیه نشین ماند با چشمه ی آب

از عطش نالان گشت

خفت در بستر مرگ

گرچه بود آن لب خشکش سیراب

خالی از جسم پری

طاقت و تاب نبرد...