ابریست بر سر من
چون زلف تو کُلاله
خاک سیاه دل را
آمیخت عطر ژاله
زد چوب باد وحشی
بر طبل آذرخشین
این ضرب نا هماهنگ
آن نور پر شراره
آمد نوای رگبار
با کوردهای دشوار
انگشتهای باران
بسته است روی باره
در جوی ذهن بیمار
یاد است و خاطر انبار
این حجم ناخوشایند
سد کرده راه ناله
سیلاب غم روان است
بر معبر گل آلود
افسوس و حسرت دل
طغیان بی کناره
مستم ز جام غصه
باران بشوی چشمم
این دیدگان پر خون
چون باده در پیاله
بی آفتاب رویت
رنگین کمان امید
نا محتمل خیالیست
در وهم فکر واله
No comments:
Post a Comment