تار و پود

زمانی سرخوش و دیوانه بودم
کلاف سر هستی می گشودم

چه شد من را که گم کردم سر نخ؟
گره خوردم میان تار و پودم

از اخم ابروانم کرده مقراض

بریدم آنچه رشتم بر وجودم

تو ای سرخوش مکن سررشته را گم

که من دورم کنون از آنچه بودم

مبر شک بر طریق مستی و می

که شک خم کرده آن پشت عمودم