باز رعدي زد و باران باريد
تا هواي نفَسم ابري شد؛
روي فرقم آرام، ياد تو باز چكيد
قطره قطره تر شد
سر من سنگين شد، يخ زد باز
مثل آن شب كه دويديم به لرز
از در كافه به ماشين تو و چشم تو آتش باريد، گرمم كرد، سوخت مرا
سال از سال گذشت...
پيش آن چشم هنوز
چه حقيرم، هيچم
ميخ... ماتم، كيشم...
كاش مي شد تو مرا گهگاهي
مثل آن روز صليبم بكشي با چشمت
ياد داري آن روز؟
No comments:
Post a Comment