پس از سی سال

تو شکست من بودی …هزیمتی بزرگ

   و من خنده ای تمسخر آمیز و تجربه ای مضحک برای تو …

پس منم یادگار شیطنت های تو و تویی یادگار ناپختگی های من

  و تو خواستی که فراموش کنیم آنچه بر ما رفته…

خواستم تو را فراموش کنم ولی تو تاریخ من هستی

خواستم تو را دگر باره بنگرم ولی تو کتیبه ی نا کامی ام هستی

خواستم تو را بخوانم ولی تو گشاینده ی سکوتم هستی

   و خواستم دوباره دل در تو بندم ولی مرا دلی نبود که بندم یا نه. . .

  اکنون سی سال دیگر است

و تو برای فرزندی جوان مادری دلسوزی…

به یاد آر شیطنت های خود را و دوباره

لب به خنده گشا

که شاید مردی در سویی دیگر به یاد ناکامی های خود

چون تو لب به خنده گشوده است…