ابر و باد

بال بگشودم و از بام زمان جست دلم

من رسیدم به خیابانی که

معبر کوچ پرستوها بود

تا بلندای غلیظ ابری

که پر از بغض فروخفه ی دریا ها بود

در میانش دیدم

سرخی بوسه ی یک ماهی را

و دعای زن دهقانی را

که در آن مزرعه ی دور، در آن آبادی

چشم بر رحمت باران دارد

باد با من می گفت

کیست آن زن که بدون تو چنین غم دارد؟

گونه اش خیس و به لب شوری ماتم دارد؟

من نمی دانستم!

باد با من می گفت

می برم ابرم را

برفراز کویش

که بشویم اشک را از رویش

لب آن پنجره ی باز به راه

و تو آن جا از ابر

سوی پایین بنشین...

روی چشمش بنشان

سرخی بوسه ی آن ماهی را

گل بغضش برچین

و بدان بعد از آن

باز هم رحمت باران باقیست

تا علف های زن دهقان را

زرِ گندم سازد