دیدار پایانی

چو مریم عاری و پاکی
نجابت را نمی خواهم
به سان زهره زیبایی
وجاهت را نمی خواهم

سلام صبح صادق را
ندادی پاسخی قرّا
به شام آخر خواهش
سلامت را نمی خواهم

تو از ابریشم و دیبا
سپید و نرم و بی همتا
سیاه و سخت و فولادم
لطافت را نمی خواهم

چه خواندی گرم و کوک آواز
چکاوک در همایون باز
به گوش مملو از شیون
نوایت را نمی خواهم

مثال شهرزادی تو
کلامت نغز و شیرین است
من از افسانه بیزارم
حکایت را نمی خواهم

تو گفتی آن کنی تا من
شوم بی شکوِه و خشنود
ببین این منطقِ مضحک:
رضایت را نمی خواهم

تو شهدی٬ چون عسل نوچی
تو یک کندو همه نوشی...
دهانم تلخ و نیش آگین
حلاوت را نمی خواهم

به می پیمودن و بزمی
تو مستی٬ گرم در رقصی
عزای سوگ خود دارم
ضیافت را نمی خواهم

تو آن پیغمبر خوبان

به کیش عشق ورزیدن

منِ گمراهِ لاتقوا

خدایت را نمی خواهم

بگو شاعر به هضیان و
سراسر، یاوه می گوید
به تب سوزم، ز سوی تو
عیادت را نمی خواهم

زدی تیغت به قلب من
رگم فواره شد در دم
به خون خود چو می غلتم
غرامت را نمی خواهم

منم تنها و تنها و
منم تنهای این عالم
اگر رگبار غم بارد
پناهت را نمی خواهم