سرّ سربسته

ای بزرگا، به دلش، دل به ره خود دادم

منزلت نیست اگر بر سر راهش، خاموش

سخنش قصه ی شیرین و دل فرهاد است

تو شنیدی اگرش سوگ سیاوش، خاموش

من ز مُشک تن آهوش چه دیوانه شدم

تو اگر نافه نمی دانی و بارش، خاموش

دیده ام در نظرش خرّمی باغ برین

تو اگر دوزخ داغ و دَم آتش، خاموش

من در آن لب همه الفاظ محبت دیدم

تو که دیدی فقط آن سرخی نارش، خاموش

غم سبزش به دهان همه کس شیرین نیست

تو که گرگی و دریدن همه کارش، خاموش

سرّ سربسته میان من و یار است و خدا

چون نداری به یقین غیب و نهانش، خاموش

بر زبان نکته نران گیرم اگر حقی هست

هر سخن جایی و هر نکته مکانش، خاموش

من اگر مستم و مجنون تو برو خود را باش

واگذار این دل دیوانه و یارش، خاموش