شمع بی مقدار

ای به سر آتش نهاده شمع داغ

از چه می سوزی به شــور و اشتیاق؟

دوده ی دل از چه غم کـردی فراز؟

سقف عالم تار کردی زین سیاق

اشک، از چشمان مجنون می چکد

کیست یارت اشک ریزیش از فراق؟

بر سر هر بزم و نذری حاضری

بر سر سنگ مزاران شب چراغ

شاعران و عارفان مدحت کنند

کیستی؟ "پروانه سوزی" را اجاق؟

سایه ی شعله از آن سر کم مباد

چون که بی لطفش نخی اندر چماق

شعله گر شمعی بدین شوکت رساند

بین چه سازد از دل عاشق مذاق