در راه

این عمر من ارچه نه بلند است و نه پربار

انبوه سفر کردم و دیدم  بس و بسیار

هر راه نه زیباست به سبزی و لب جوی

هر شهر نه آباد، به ابنیه و اشجار

زیباست همان راه و گذرگاه که امن است

آباد همان شهر که برجاست به احرار

جوی روان

شعر من جوی روانیست که می خشکد گاه

فصل باران نشد و کاغذ من بی ماهیست

ابر عشقی اگرم نیست چه باک از فردا

ابر دل تا سر طغیان غزل ژاله گریست

دودمان نشاط

در انتهای فلات تردید

سرزمین بزرگیست

به وسعت عطش قلبی تنها

و شاهزاده ای مغرور

که به یک لبخند اغوا می شود

افسوس!

دوشیزگان خیالباف نمی دانند

که زیر گنبد طلایی شهرشان

گاههایی هست

که تمام معیارهای شهبانو بودن

در نگاهی پر مهر خلاصه است

زمان های که

هراس انقراض دودمان نشاط

بر دانستن آداب دشوار نوشیدن از ساغر، چیرگی می یابد

به سوی گلیز

خسته ام

از این گوی آتشین

و نظم چرخنده ای که هر صبح

ما را به آغازی نو می خواند

من به اندازه ی بیست سال نوری از حیات بیزارم

من ستاره ای مهربان تر می خواهم

با زمینی که بی سرگیجه، دورش بخرامد

خانه ای می خواهم بر لبه ی مرزی تاریک

تا هرگاه هوس روزم بود

چند قدم اراده، شبم را صبح روشن کند

من این خطر خواهم کرد

که صدها هزار سال دیگر شاید

ببینم رنگ آنجا هم آبی نیست

و گرانشی حکمفرماست

که حتی رویا را بر زمین می کوبد

من این خطر خواهم کرد

سرّ سربسته

ای بزرگا، به دلش، دل به ره خود دادم

منزلت نیست اگر بر سر راهش، خاموش

سخنش قصه ی شیرین و دل فرهاد است

تو شنیدی اگرش سوگ سیاوش، خاموش

من ز مُشک تن آهوش چه دیوانه شدم

تو اگر نافه نمی دانی و بارش، خاموش

دیده ام در نظرش خرّمی باغ برین

تو اگر دوزخ داغ و دَم آتش، خاموش

من در آن لب همه الفاظ محبت دیدم

تو که دیدی فقط آن سرخی نارش، خاموش

غم سبزش به دهان همه کس شیرین نیست

تو که گرگی و دریدن همه کارش، خاموش

سرّ سربسته میان من و یار است و خدا

چون نداری به یقین غیب و نهانش، خاموش

بر زبان نکته نران گیرم اگر حقی هست

هر سخن جایی و هر نکته مکانش، خاموش

من اگر مستم و مجنون تو برو خود را باش

واگذار این دل دیوانه و یارش، خاموش

تبسم

تقدیم به مادر

اصلاح

منزل نو

بُرده ام خانه کمی دور عزیز

این نشانی، تو به دفتر بنویس:

از شهید عاشق‌کیش

به خیابان جفا می آیی...

...معبر پر خم و ناهمواریست

بعد از آن می گردی

دور میدان جنون

که میانش پیداست

پیکر سنگی مردی که کنون

سینه ی خالی آن لانه ی مرغان شده است

از پل خاطره ها بگذر و تا یاد بیا

نبش کوی پردیس

که شده جنتِ هفت

دکه ای هست پر از میخکِ تقدیم و سکوت

تو کنارش حتماً

گذری خواهی دید...

نام آن سابق و اکنون هیچ است

وارد غربت بُستان که شدی

خانه ام نزدیک است

وسط جنگل حکاکی سنگ

بوته ی تنهائیست

بُرده از خاک وجودم نعمت

نام من چند صباحیست که شمشاد شده

دل من از مَکِش خون کثیف

فارغ و راحت و آزاد شده

ماهِ گردِ من

نیمه گمگشته من نیم نیست

ماه گرد است و ز ابرش بیم نیست

شکل او کامل خدا بنگاشته است

غیر پرگارش ره ترسیم نیست

شاه زیبا چهرگان عالم است

چهره اش نقاشی و ترمیم نیست

چشمه ی اشکش پر از عشق زلال

جای حرص و کینه ی بدخیم نیست

خلق و کردارش بهار خرم است

فصل سبزش تابع تقویم نیست

هرکه گفت و هرچه گفت از هرکجا

جز به عقلش عامل تصمیم نیست

خون سرخش شهد چسبانِ وفاست

قلب او جز با منَش تقسیم نیست

سرو بالا قامت است و استوار

پیچک پیچنده و تسلیم نیست

بنده ی بزم است و مِی پیمودن است

برده ی سنگ و طلا و سیم نیست

هست یارم او، شریک و سرورم

کار من جز شکر و جز تکریم نیست

از چه این شأن مبارک دارد او

کار غیب است و مرا تفهیم نیست

شادخواری

نشستم شب به ساحل بندری را

سبویی بُردم و هم ساغری را

زدم جامی به یاد موج دریا

زدم با یاد دلبر دیگری را

دگر جرعه درون آب بُردم

سلامت ماهی و حوت و پری را

نسیمم داد پیغامی ز دریا

که نوشَت هر قدح تا میبَری را

Me volvió loco vino rojizo

Es el fuego, pero sé que morirá

سبو از مِی، دل از اندوه خالی

به آب افکندم هر بد باوری را

سبک بار آمدم چون سوی منزل

نوشتم بر شن این پند دری را:

لب جانان، لب جام و لب جوی

مبر از یاد، رسم خوش سری را

سه منکر بر پَلشتی ها بیافزای

فغان، نومیدی و غم پروری را

تابستان

بر کمر زمین می زیستم ای کاش

تا تمام فصل هایم تابستان بود

و حقیقت، همیشه عمود بر زندگی می تابید

بوی پاییز که می آید

دلم از همین مرداد می گیرد

عطای خرمالوها را به لقایش بخشیدم...

پاییز مال عاشقان

که با بوسه و خنده 

بر گورستان برگهای خشک خیابان قدم بگذارند

پاییز ارزانی قوم و خویش حسود

که تا صبح یلدا

پای کرسی غیبت٬ انار سرخ حیاء را دان کنند

به من فقط یک قاچ تابستان بدهید

که مثل تبسم هندوانه شیرین باشد

او که از من نکند یاد

خوش باد شـبی باده بر  این کام برم شاد

در لطف حضور رخ چون مه٬ قد شمشاد

از نور دو چشمش همه روزم چه بلند است

یلدای دی از صفحه تقویم من افتاد 

از نعمت آن لب نبرم دست به قطاب

شیرینی آن تخته زده بر در قناد

شاگرد ره خسرو و مجنونم و فرهاد

این اوست به شـیرین و به لیلی شدن استاد

صدبار سرِ دار٬ دلم کرد به زلفش

هم هست مرا حاکم و هم قاضی و جلاد

تا باز دهد ایزدم این وصل مبارک

انداخته ام نیک در آن  دجله ی بغداد

من از سر احساس سویش قافیه بستم

افسـوس که این خواند و از من نکند یاد

دیدار پایانی

چو مریم عاری و پاکی
نجابت را نمی خواهم
به سان زهره زیبایی
وجاهت را نمی خواهم

سلام صبح صادق را
ندادی پاسخی قرّا
به شام آخر خواهش
سلامت را نمی خواهم

تو از ابریشم و دیبا
سپید و نرم و بی همتا
سیاه و سخت و فولادم
لطافت را نمی خواهم

چه خواندی گرم و کوک آواز
چکاوک در همایون باز
به گوش مملو از شیون
نوایت را نمی خواهم

مثال شهرزادی تو
کلامت نغز و شیرین است
من از افسانه بیزارم
حکایت را نمی خواهم

تو گفتی آن کنی تا من
شوم بی شکوِه و خشنود
ببین این منطقِ مضحک:
رضایت را نمی خواهم

تو شهدی٬ چون عسل نوچی
تو یک کندو همه نوشی...
دهانم تلخ و نیش آگین
حلاوت را نمی خواهم

به می پیمودن و بزمی
تو مستی٬ گرم در رقصی
عزای سوگ خود دارم
ضیافت را نمی خواهم

تو آن پیغمبر خوبان

به کیش عشق ورزیدن

منِ گمراهِ لاتقوا

خدایت را نمی خواهم

بگو شاعر به هضیان و
سراسر، یاوه می گوید
به تب سوزم، ز سوی تو
عیادت را نمی خواهم

زدی تیغت به قلب من
رگم فواره شد در دم
به خون خود چو می غلتم
غرامت را نمی خواهم

منم تنها و تنها و
منم تنهای این عالم
اگر رگبار غم بارد
پناهت را نمی خواهم

ابر و باد

بال بگشودم و از بام زمان جست دلم

من رسیدم به خیابانی که

معبر کوچ پرستوها بود

تا بلندای غلیظ ابری

که پر از بغض فروخفه ی دریا ها بود

در میانش دیدم

سرخی بوسه ی یک ماهی را

و دعای زن دهقانی را

که در آن مزرعه ی دور، در آن آبادی

چشم بر رحمت باران دارد

باد با من می گفت

کیست آن زن که بدون تو چنین غم دارد؟

گونه اش خیس و به لب شوری ماتم دارد؟

من نمی دانستم!

باد با من می گفت

می برم ابرم را

برفراز کویش

که بشویم اشک را از رویش

لب آن پنجره ی باز به راه

و تو آن جا از ابر

سوی پایین بنشین...

روی چشمش بنشان

سرخی بوسه ی آن ماهی را

گل بغضش برچین

و بدان بعد از آن

باز هم رحمت باران باقیست

تا علف های زن دهقان را

زرِ گندم سازد

حرف گزاف

در سینه ی من حرف، گرفتار  و اسیر است

دستش به غل  و پای به زنجیر  و حـقیر است

گر امر کنم سر ز بدن قطع کنندش

گر رحم کنم شاکر درگاه امیر است

زندانی من خاطر کس رنجه ندارد

چون دست وی از خلق خــدا دور و قصیر است

دروازه ی این محبس تاریک دهان است

قفل لب من باز چو شد کار خطیر است

بیهُده چو من کامِ مبارک  بگشودم

از ســـینه رهید حرف٬ که طرّار و دلیر است

از بند دلم جَست٬ من آسان نتوانم

یابم اثرش گر چه که سرباز کثیر است 

حرفم بدرد سینه ی یاران صمیمی

یا راه زند قافله شان بس که شریر است

یا عفت زن هتک کند از هوس کور

یا آبروی شـیخ برد گرچه که پیر است

رنجت ندهم دوست٬ بسنج آنچکه گویی

چون حرف زدی ناله و افسوس تو دیر است

کـوکـولکن

در معبد عشق تو که صد پیکره دارد

خوش باد که صد قلب ز سینه به در آریم

در پـای بُتی چون تو  بریزیم و بریزیم

خون ها که شب هجر تو را بر سحر آریم

من کاهن عظمای همین بتکده ام لیک

خود مُسله کنم گر نشود کار سر آریم

قربانی تو هرچه دل خون و دل خون

قتل است مگر چون سوی تو کشته بر آریم؟

گویند گزاف اسـت چنین سینه دریدن

گفتند نه این است که ما در نظر آریم

در پاسخشان بشنو به ایمان ز منِ پیـر    

از آتش این عشق جهان در شرر آریم

در قطب

می تابد خورشید

یخ زده ام اما

در قطب ترسهای بیهوده

بتاب

درآخرین ساعات این روز شش ماهه

بتاب که دست کم یخ های احساسم

در نور عشقت کمی بدرخشد

بتاب که شب

به زودی خواهد آمد

سردتر... سردتر...سرد...تر

بیا با من

بیا با من

که ثابت می کنم در رگ

به جای خون مذاب آهنین دارم

بیا با من

به اوج ذهن دیوانه

ببینی تا از این بالا جهان را زیر پر دارم

بیا کودک

به مشق عاشقی تن ده

بیاموزش ز پندار و ز گفتار و ز کردارم

بیا در بزم ما رندان

برقص و می فراوان خور

مترس از عشوه پردازان که بر قلبم وفادارم

بیا از نو تولد کن

به فصل آتش خرداد

که از دستان لرزانت یخ تردید بردارم

بیا فرصت مده از کف

که خِسران و پشیمانیست

بیا بختت مده بر باد، تا یادت به سر دارم

زن خارق العاده

 با نرم افزار فتوشاپ و مداد - عکس زمینه از گوگل

در گوشه ای به کلاف حماقت گره خورده ای

و از تنها روزن دیوار

چرخش نور سردی را می بینی

که از لای تیغه های هواکش

ثانیه های تباهت را شمارنده است

به آن در بسته چشم مدوز!

که نخواهد آمد زنی با شلاقی از صاعقه

تا برهاند از بند بی کسی ات

و ببوسی در آخرین پرده

لبان داغش را

قهرمان تو شاید

دخترکیست با تمام مشکلات یک آدم

که چون تو به او...

او نیز به تو نیاز دارد

شاید همانیست که با تمام زیبایی

در میان ازدحام اندامهای برجسته

به چشمانت نیامده...

آنکه شاید تنها مدال افتخارش

مهر ورزیدن است

شهزاده ای که شاید

قصر هشتاد متریشان

آنقدرها هم دور نباشد

تبعیدی

می دانم صدای گاز زدن سیب

صدایی بهشتیست

یادآور روزهای بی دغدغه...

هرکه تو را گفت

برای گناه چیدن سیب این همه راه آمده ایم

تو باورش مکن!...

تبعیدی خِرَدی گشتیم

که رو به ما گفت:

عشق، هرگز کافی نیست!

جرم اندیشه بود که از پردیس جنون و اشتیاق

به خفت رانده شدیم

و اینجا...

هر که چون من خواست دیوانه وار

به عشق سیبی از شاخه ها بالا رود

واژگون بر زمین افتاد و بر استخوان ترک برداشت

که گرانش این سیاره

از هسته ای آهنین است